Sąd Najwyższy uwzględnił skargę kasacyjną dotyczącą umowy kredytu Deutsche Banku

W dniu wczorajszym zapadł wyrok Sądu Najwyższego w sprawie o sygn. I CSK 519/19 dotyczący umowy kredytu denominowanego Deutsche Banku. Sąd Najwyższy uchylił niekorzystny dla kredytobiorców wyrok Sądu Apelacyjnego z 13 marca 2019 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Wbrew oczekiwaniom – Sąd Najwyższy nie wypowiedział się co do ważności umowy tłumacząc to związaniem granicami skargi kasacyjnej  i niezakwestionowaniem charakteru walutowego umowy w świetle art. 65 k.c. jako ustalenia dokonanego przez Sąd Apelacyjny. Zatem Sąd Najwyższy oparł swój wyrok na założeniu, że kredyt jest walutowy wskazując, że jeśli chodzi o skutki abuzywności klauzul przeliczeniowych są dwie możliwości w zależności od tego czy kurs, po którym nastąpiło uruchomienie kredytu w złotych stanowił przedmiot uzgodnienia z kredytobiorcą. Jeśli kurs był uzgodniony wtedy doszło do zmiany kredytu walutowego na złotowy waloryzowany.  Jeśli natomiast kurs nie został uzgodniony wtedy do konwersji kredytu walutowego w złotowy nie doszło, stąd kredyt pozostał walutowym, a w konsekwencji bank nie wykonał umowy bowiem wypłacił kwotę w złotych, które nie miało oparcia w umowie. Ostatnia koncepcja w skutkach jest podobna do nieważności umowy, bowiem skoro bank nie świadczył waluty obcej to nie doszło do wypłaty kredytu, zatem nie aktywizował się obowiązek spłaty kredytu, stąd wszelkie płatności na rzecz banku również stanowiły świadczenie nienależne.

Chociaż wyrok nie przyniósł kategorycznych rozstrzygnięć prowadzących do klarowania orzecznictwa na gruncie kredytów denominowanych, to z pewnością należy go uznać za korzystny wobec potwierdzenia abuzywności klauzul przeliczeniowych. Przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania otwiera na nowo możliwość rozważenia przez Sąd II instancji kwestii nieważności umowy, czego Sąd Najwyższy nie wykluczył, a jedynie z przyczyn proceduralnych nie zajął stanowiska w tym zakresie. 

r.pr. Klaudia Chróścik